جوانانِ امریکایی در آفتاب!

هفته‌ی پیش، روز جمعه ۱۳ ژوئن، شرکت‌مون مارو از کار بیکار کرد. حدود ۵۰ نفر به جمعِ در حالِ افزایشِ بیکارانِ امریکا اضافه شد. من از ۴ ماه قبلش داشتم همش دنبال کار می‌گشتم و هی رزومه‌م رو هر جا که دستم می‌رسید می‌فرستادم. هیچ‌کس زنگ نمی‌زد بگه خرت به چند من! همراه با من اون ۵۰ نفر هم داشتن برای همون کارا تقاضای کار می‌فرستادن و هیچ کدوم ما هیچی جواب نمی‌گرفتیم. آخرش هم همه با هم از کار بیکار شدیم!

به‌مون یه کم پول دادن و گفتن لطفاً کارت ورودتون رو بدین و این ورق رو امضا کنین که تحت هیچ شرایطی از شرکت هیچی نمی‌خواین و بعدش هم بفرمایین بیرون، خسته نباشین! یکی از بچه‌ها که از چند وقت پیش احساس کرده بود قراره کارش رو از دست بده، زودتر دست به کار شده بود و ۷ ماه پیش رفته بود سرِ یه کارِ دیگه. اون موقع هنوز وضع اقتصاد به این گندی نشده بود. آخه هر روز داره بدتر می‌شه. همون شخص بهم گفت یه پست شبیه پستِ خودش تو شرکت‌شون باز شده و پرسید می‌خوام که معرفی‌م کنه یا نه. منم از خدا خواسته گفتم آره! از این همه شرکتی که به‌شون رزومه فرستادم (تقریباً ۱۰۰ تا) هیچ‌کس باهام تماس نگرفته بود! و می‌دونستم که فقط من نیستم که این مشکل رو دارم، بلکه تمام اون ۵۰ نفر تو همین شرایط بودن.

آخرش هم تو همین شرکتِ دوستم استخدام شدم! واقعاً شانس آوردم وگرنه خدا می‌دونه که باید چکار می‌کردم. اقلاً الآن هنوز تو کارِ بیمه هستم و می‌تونم پایه‌ی پیشینه‌ی کاریم رو بهتر کنم و برای پست‌های بالاتر تلاش کنم. با رئیسم تو شرکتِ قبلی حرف می‌زدم و اونم می‌گفت که هنوز کار پیدا نکرده. خیلی مسخره است. وقتی که می‌آی آن لاین کلی کار هست که براش رزومه بفرستی اما انگاری که همش الکیه یا اینکه انقدر آدم‌هایی که دارن رزومه می‌فرستن زیادن که خیلی موقع‌ها نوبت به تو نمی‌رسه!

امیدوارم بقیه‌ی بچه‌ها هم کار پیدا کنن که اگه نکنن خیلی‌هاشون باید حقوق بیکاری بگیرن که تقریبا نصفِ اون چیزی‌ه که خودشون درمی‌آوردن.فکر می‌کنم موقع انتخابات یه شوکِ کاذبی وارد بشه به بازار و شاید یه رونقی بگیره. امیدوارم رئیس‌جمهور بعدی به جای جهان‌گشایی و قلدربازی یه کم به فکرِ مملکت باشه!