شش ماه گذشت...

تا ۶ هفته هفته‌ای دو روز باید برم آموزش یه شهر دیگه و همین کلی وقتم رو می‌گیره و تقریباً هر روز هم قرار دارم با مشتری‌ها. وقتی هم که می‌آم خونه باید به کاغذبازی‌ها برسم و این‌جور چیزا. برای همینه که خیلی وقت نمی‌کنم اینجا بنویسم. ببخشید :)

امروز شد ۶ ماه که اومدم اینجا پهلوی پیام و دارم کم‌کم جا می‌افتم. البته هنوز هم نمی‌تونم الکی لبخند بزنم و طبق معمول با قیافه‌ی جدی همه جا می‌رم. اینجا تو خیابون همه که بهت می‌رسن فوری سلام می‌کنن. اولا که اصلاً عادت نداشتم و یارو نگاه می‌کردم و معمولاً یادم می‌رفت جواب بدم!!! الآن دیگه اقلاً جواب مردم رو می‌دم! به نظرم کار جالبیه که تو خیابون به هم سلام کنیم و مطمئناً این کار در ایران غیرممکنه! تو خیابون مثل سگ راه می‌رفتیم و دور و ورمون رو هم نگاه نمی‌کردیم همین‌طور عمله اکره بود که گیر می‌داد چه برسه که بخوای لبخند بزنی و سلام هم بکنی!!!

بالاخره یه ماشین دوم هم خریدیم که دیگه مشکل رفت و آمدمون حل بشه. یه تویوتای بامزه‌ایه که تا به حال اسمش رو نشنیده بودم، Tercel. فعلاً یه چیزی باشه که ببرتمون این‌ور اون‌ور تا پولدار شیم و یه چیز درست‌حسابی بخریم. حالا ببینیم چی می‌شه.

در مورد ایران همش نگرانم. نمی‌دونم چرا اما از وقتی که دور شدم همش احساس می‌کنم اونجا وضع خیلی بدتر از اون چیزیه که من فکر می‌کردم ولی امیدوارم بشه یه جور مسالمت‌آمیزی مشکلات‌مون حل بشن و یه وقت این بوش هوس نکنه مردم بی‌گناه رو بکشه که آخوندا رو براندازه! این بگیر و ببندها هم ایشالا زودتر تموم شن. اینا خودشون از این مسخره‌بازیاشون خسته نشدن؟ مواطب خودتون باشین لطفاً.