اين آخرين پست من روي اين وبلاگه. اين اسم رو خيلي دوست داشتم و اصلا از قبل وبلاگ داشتن آي دي ياهوم هم همين بود و اونم به خاطر علاقه مفرطم به پينک فلويده. از اولش هم حدودا يک سال پيش که اين وبلاگ رو زدم اصلا اصراري نداشتم اسمم مخفي بمونه اما بعدش ديدم که انگاري توي جامعه ما اين طوري بهتره.
واقعا خودم بودم اينجا. خيلي ها من رو از نزديک ديدن و مي دونن که واقعا همين هستم که اينجا ميگم. متنفر ازدروغ. رک و گاهي زيادي رک. هيچ وقت کوتاهي ها و ضعف هام رو انکار نکردم و نمي کنم.
شايد نوشتن با يه اسم مستعار که واقعا براي من اصلا اسم مستعار نبود، جرات و قدرت بيشتري براي نوشتن بهم مي داد و شايد همين جرات بود که گاهي بعضي رو خشمگين مي کرد و من رو به خاطر خودم بودن مي کوبيدند.
در هر حال همه چيز گذشته. ديگه از نوشتن اينجا احساس آرامش نمي کنم متاسفانه. واقعا متاسفانه. شايد از همون روز اولي که حاضر شدم حتي يک نفر از اشخاصي که وبلاگم رو مي خوندن ببينم همه چيز خراب شد. تا حدودي قابل تحمل بود تا الآن اما حالا ديگه تعداد افرادي که من رو مي شناسن و همکار و شاگرد و دوست و فاميل و آشنا هستن خيــــــــــلي زياد شده.
مي تونم هنوز هم ادامه بدم. بنويسم و بنويسم اما ديگه اون رهايي از اسم و هويتم رو ندارم اينجا و يه جورايي کلاه ميذارم سرتون. مي دونم که دوست ندارين کلاه سرتون بذارم و خودم هم از اين کار بدم ميآد. پس نتيجه مي گيريم که اين صفحه براي ادامه غير قابل استفاده است. تاريخ انقضاش سررسيده و بايد همين جا تا گندش در نيومده بستش.
تجربه عاليي بود. بسيار عالي. بايد براي چندمين بار از حسين درخشان عزيز براي اين فرصتي در اختيارمون قرار داد تشکر کنم، مرسي حدر عزيز. خيلي ها معتقد هستن که وبلاگ هم به بيراهه رفته و همون چت بازي و ايروني بازي هميشگيه اما من معتقدم که مي تونه خيلي بيشتر از اين حرفها باشه اگه ازش درست استفاده بشه و ما ايرونيها که هميشه همه کار ها رو از همون اول با نقد بي جا عقيم مي کنيم بذاريم اين حرکت ادامه پيدا کنه و راه خودش رو پيدا کنه. از همون اول هي نزنيم تو سرش و توقع زيادي ندشته باشيم.
من هم باز خواهم نوشت، اما ديگه اين دفعه اشتباه دفعه قبل رو نمي کنم و به هيچ کس نخواهم گفت. البته مشخصه که به خورشيد خانوم ميگم، هاهاها! اما واقعا ديگه به هيچکس نمي گم. اشتباهه چون مي خوام واقعا راحت بنويسم و به علت آشنايي قفسي دورم نباشه. پس از همه دوستاني که اينجا رو مي خونن خواهش مي کنم اصلا ازم نپرسين کجا، شايد هم اصلا ديگه وبلاگي نزدم.
اين مرحله و تجربه اي گرانبها بود تو زندگيم که ازش خيلي خيلي استفاده بردم. از همه بهتر دوستان عاليي بوده که پيدا کردم. دوستاني که تمام عمر برام مي مونن، مي دونم که مي مونن :) مرسي که اينجا ميومدين. به هيچ وجه اين نوشته ها رو پاک نمي کنم چون دلم براي خوندنشون بعد يه مدت تنگ ميشه. اون اشتباهي بود که يه بار مرتکب شدم و حالا با اينکه خيلي دلم مي خواد بعضي از نوشته هاي قديميم رو بخونم اما ندارمشون :( اين دفعه ديگه اين اشتباه رو نمي کنم. اين صفحه خوشگل که شاهکار يه دوست خيلي با استعداد و باهوشه اينجا مي مونه.
شايد اصلا لازم بود من هک شم که عدو شود سبب خير! انسان بايد به جلو حرکت کنه. درجا زدن ممنوع. از وبلاگ که به خوشي و دست پر دارم رد ميشم ببينيم قدم بعدي کجاست :)
همتون رو که تا حالا بهم فحش ندادين رو دوست دارم!! شماهايي که فحش دادين و دلم رو شکوندين هم دوست دارم. بزرگم کردين. ممنون و خدانگهدار.
پينکفلويديش.
۲۷ دي ۱۳۸۱.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر